Bunker Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwa NRD
Dwukondygnacyjny bunkier został wybudowany między 1984 i 1988 jako zapasowe centrum dowodzenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwa NRD. Bunkier zapewniał miejsce dla 160 osób na powierzchni 2500m² . Koszt budowy wyniósł około 120 milionów marek wschodnioniemieckich. Zasadniczą funkcją obiektu było zapewnienie schronienia i utrzymanie ciągłości pracy Ministerstwa. W wypadku zagrożenia obiekt zapewniał pełną ochronę przed bronią konwencjonalną oraz w ograniczonym stopniu przed bronią atomową. Wówczas zakładano, że w warunkach nowoczesnej wojny istotnym jest utrzymanie ciągłości zarządzania państwem oraz obroną kraju ze specjalnie w tym celu wybudowanych ukrytych punktów dowodzenia.
Teren liczący 77 ha powierzchni dzielił się na strefę mieszkalną oraz strefę specjalną o 13 ha powierzchni. Około 300 metrów od strefy mieszkalnej znajduje się autostrada A11 prowadząca z Berlina oraz wjazd główny do kompleksu. W trefie mieszkalnej znajdowała się wartownia, kotłownia, pięć budynków mieszkalnych oraz budynek gospodarczy i garaż. Dalej rozpoczynała się strefa specjalna, obejmująca właściwy bunkier, pole antenowe, czteropiętrowy budynek administracyjny, garaż oraz blaszaną halę przeładowczą, przykrywająca szyb techniczny, którym do bunkra dostarczano urządzenia i wyposażenie. Z budynku administracyjnego prowadził 50-metrowy podziemny tunel do wejścia głównego do bunkra. Strefa specjalna była otoczona podwójnym ogrodzeniem, z czego jedno było pod wysokim napięciem. W strategicznych punktach strefy specjalnej rozmieszczono małe płytkie schrony ziemnie wykonane z prefabrykatów typu FB-3.
Tarcza i miecz Partii, czyli stworzone w 1950r. na wzór sowieckiego odpowiednika, Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwa (MBP), wbrew swojej nazwie, służyło przede wszystkim zapewnieniu bezpieczeństwa Partii i elity rządzącej państwem. W latach 70-tych MBP rozwinęło się do samodzielnego organizmu, niejako państwa w państwie. Ministerstwo pełniło wiodącą rolę m.in. przy budowie rządowych bunkrów (tak zwanych ukrytych zapasowych punktów dowodzenia), a także odpowiadało za zarządzanie nimi, utrzymanie ich w gotowości, oraz – co najważniejsze – w ścisłej tajemnicy. Przedsięwzięcie „Komplex 5000” obejmowało wybudowanie i utrzymanie szeregu podziemnych centrów dowodzenia (numerowanych kolejno 5001, 5002, …), przeznaczonych dla wszystkich najistotniejszych organów aparatu władzy. Obiekt 175005 położony pod Biesental został przeznaczony na potrzeby samego Ministerstwa, gdzie w przypadku zagrożenia minister Erich Mielkie wraz z otoczeniem mogli znaleźć schronienie.
Bunkier otwierany jest raz w roku i tylko wtedy można do niego wejść, i go zwiedzić. Nam udało się dotrzeć na czas i przekonać się na własne oczy, jak skomplikowaną maszynerią był taki bunkier. A teraz usiądźcie wygodnie i przenieście się z nami na kilkanaście minut pod ziemię, do niegdyś ściśle tajnego punktu dowodzenia z okresu zimnej wojny.
Na terenie NRD większy od niego był jedynie trzypoziomowy potwór, obiekt 175001, położony obok Prenden, przeznaczony dla najważniejszej osoby w państwie, przewodniczącego Partii Ericha Honneckera. W tamtej konstrukcji całe kondygnacje zostały zawieszone na amortyzatorach w celu wytłumienia ewentualnych wstrząsów. Naszym marzeniem jest tam się dostać, ale po licznych aktach wandalizmu w 2008 roku podjęto decyzję o zalaniu wejścia betonem i od tamtej pory nie ma możliwości wejścia do środka.
